Την ίδια ώρα η Αθήνα αργά αλλά σταθερά βυθιζόταν στην παρακμή μιας πόλης που περιθωριοποιείται οικονομικά, πολεοδομικά –οικιστικά αλλά και πολιτισμικά Δεν είναι μόνο η κατάληψη του κέντρου από το περιθώριο, ούτε η βαθμιαία απόσυρση των πιο παραγωγικών δυνάμεων της πόλης στα προάστια. Είναι κατ’ αρχήν η έλλειψη της αντίληψης ότι ανήκουμε σε μία κοινότητα ότι «Είμαστε Αθηναίοι», οργανικά δεμένοι με την πορεία αυτής της πόλης που είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Είναι;
Δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο τελευταίος δήμαρχος που μας έκανε να αισθανόμαστε Αθηναίοι γιατί μίλαγε για εκείνα τα καθημερινά αλλά και τα ευρύτερα που κάνουν μία πόλη αξιοβίωτη. Δεν θυμάμαι κάποιον σε αντίθεση με άλλους που θυμάμαι σε μικρότερες πόλεις-δήμους στις οποίες κατά καιρούς έχω ζήσει ή έχω επισκεφθεί: τον Βεζυργιάννη στο Ν.Ψυχικό, τον Κουκουλόπουλο στην Κοζάνη, τον Φωτιάδη στο Μενίδι, τον Χατζηδάκη στο Παλιό Φάληρο ή τον Κορτζίδη στο Ελληνικό. Μπορεί να διαφωνεί κανείς με εκείνη ή την άλλη επιλογή του καθενός από αυτούς, αλλά άλλος πολύ, άλλος λίγο μπόρεσαν να εμφυσήσουν στους δημότες τους μια ταυτότητα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να κάνουν τις πόλεις τους πιο αξιοβίωτες. Ένα μυστικό είναι ότι αποφάσισαν να υπηρετήσουν με συνέπεια την τοπική αυτοδιοίκηση.
Αυτή η διανοητική πειθαρχία και συνέπεια διακρίνει και τον Γιώργο Καμίνη, έναν άνθρωπο του μέτρου αλλά και των τομών, έναν άνθρωπο του κράτους δικαίου αλλά και της κοινής λογικής. Έναν που γνωρίζει να «διαλέγει τις μάχες του» σε εκείνα τα μικρά και καθημερινά που μπορούν να αναδείξουν το ευρύτερο νόημα της ταυτότητας του δημότη μιας μεγαλούπολης. Ο Καμίνης δεν είναι κάποιος που γνωρίζει την Αθήνα από το παράθυρο του γραφείου του ούτε τη ζωή των υπηρεσιών από όσα έχει ακούσει. Στον συνήγορο η σύγκρουσή του για ένα άλλο αποκεντρωμένο κράτος λογοδοσίας, διαφάνειας και αποτελεσματικότητας ήταν καθημερινό πρακτικό πρόβλημα. Μπορεί να μας πείσει να κάνει ο καθένας μας κάτι για την πόλη στην οποία ζούμε και εργαζόμαστε; Χωρίς αμφιβολία. OSTRIA
